Oh my God they Killed Kili

Kilimanjaro 5.896 m (vijf dagen gelopen)

Het is Zaterdag 24 april elf uur ’s avonds als we worden gewekt met een kopje thee en wat biscuitjes. “Time to wake up and kill Killi”. Een half uur later staan naast onze tent te kijken naar een bijna volle maan. Niet te geloven dat het toch nog droog is geworden. Zeker na al die mist en al die sneeuw die we de laatste uren hebben gehad. Er is zoveel maanlicht dat onze schaduwen over de berg glijden en onze hoofdlampen hebben we de eerste tijd niet nodig. Het is even wennen in dit halfdonker te lopen en het eerste stuk gaat meteen steil omhoog over grote gladde stenen platen. Dat belooft wat.
Er ligt een dun laagje ijs op de grond waardoor het knispert bij iedere stap. Voordeel hiervan is dat je goed grip hebt, maar koud is het wel. Oef waar gaan we aan beginnen of liever gezegd, waar zijn we aan begonnen.
De eerste anderhalf uur gaan snel en eigenlijk best redelijk. We zijn al flink gestegen en zitten op bijna 5.000 meter hoogte, voor beide een record. Maar we hebben nog bijna 900 meter te gaan en het wordt ál zwaarder. Neuzen beginnen te lopen, handen worden koud, voeten worden gevoelloos. Waarom gingen we dit ook al weer doen? Langzaam doorlopen maar en niet te veel nadenken. Intussen zijn we beiden behoorlijk misselijk van de hoogte. We krijgen van Martin en Mahamoud onze steun en toeverlaat nog een kop thee en een biscuitje, maar de geur van groentesoep die uit de beker komt doet geen goed en het biscuitje laten we maar even voor wat het is. Ondertussen is het vier uur en is het nog anderhalf uur tot Stella point en dan nog anderhalf uur tot de top.
Oh nee nog drie uur te gaan….“Arjan ik denk niet dat ik het ga redden”.
“Oh”.
Toch maar doorstappen of zal ik stoppen? Nee stoppen kan niet dat is opgeven. Bovendien hebben we een godsvermogen betaald voor deze trip, dus nu ga je maar door ook, we hebben het zelf gewild. Doorstappen maar “Pole Pole” zegt de gids langzaam als een kameleon. Op Stella point aangekomen kunnen we ook de andere kant van de berg zien en lopen we over de graat naar boven.
Oh wat is het koud. Houd vol over een half uur is het licht en ook wat warmer, dan gaat het vast beter. Aan de horizon, achter ons beginnen de kleuren te veranderen; inkt zwart wordt oranje. “Kijk je af en toe ook om je heen om te zien waar je het voor doet”? vraagt Arjan. Ik kijk even helemaal niet meer. Kwart over zes: de koperen ploert laat zich zien en het lijkt wel of het direct energie geeft. Half zeven kunnen we Uhuru peak al goed zien. “Almost there, and not steep anymore”zegt Martin. Het geeft vleugels, nou ja we kunnen lopen zonder te stoppen en kwart voor zeven bereiken we dan godswonder de top! Het is gelukt!! We worden gefeliciteerd door onze metgezellen. We zijn redelijk kapot en moeten nu nog drie uur naar beneden. Snel nemen we wat foto’s en beginnen dan aan de afdaling. Ook dit is nog lastig. Pas nu zien en voelen we hoe steil we naar boven gelopen zijn. Achter iedere bocht weer een bocht en achter iedere steen nog een rots, totdat we onze tent zien staan. We zijn er bijna, maar dat is de schijn die bedriegt. Tien uur na ons vertrek lopen we dan eindelijk moe, dorstig, vies, slap, misselijk en met kloppend hoofd de campsite op. Ook hier worden we weer gefeliciteerd. Het voelt alsof we terugkeren van een ware expeditie en voelen ons toch wel een beetje trots. We krijgen anderhalf uur om uit te rusten voor we verder gaan naar een lager gelegen kampement om daar de nacht door te brengen. Een bitterzoet moment. Blij dat we het gehaald hebben, maar ook wel jammer dat het bijna voorbij is. Die nacht slapen we als roosjes.
De volgende morgen dalen we de laatste 2000 meter af en nemen afscheid vaan de hele groep. Het was een heftige ervaring.
Na een nachtje bij de Honeybadger in Moshi vertrekken we richting Dar Es Salaam van waar we de veerboot nemen naar Zanzibar om daar eens lekker aan het strand uit te rusten. Hier hebben we voor het eerst echt te maken met de regentijd. Maar gelukkig komt na regen altijd de zon.