Familiebezoek Bwindi; Uganda

Donderdag 8 april kwart voor acht staan we te luisteren naar de park ranger die ons instructies geeft over de dingen die komen gaan, of kunnen komen. We gaan naar de familie Rushegura in Bwindi National Park. Een van de drie hooglandgorilla families die in het nationaal park wonen. We mogen absoluut niet verkouden zijn om besmetting van de familie te voorkomen. De afstand tot de gorilla’s moet minimaal zeven meter zijn, tenzij ze zelf het initiatief nemen dichterbij te komen. Aankijken mag, alleen niet in het geval van een aanval. Aanval, oeps… Onder geen beding op de eigen borst kloppen, de silverback kan zich hierdoor uitgedaagd voelen en aanvallen. Verder verteld de parkwachter dat het soms wat moeite kost de gorilla’s te zien. Er is een groep rangers die de gorilla’s gedurende de dag volgt en ze dan ‘s avonds verlaten om het spoor de volgende morgen weer op te pakken. Het kan gebeuren dat ze gedurende de nacht zoveel verplaatsen dat er een trektocht van acht uur nodig is om ze te kunnen zien. Om half negen gaan we op pad. In een groep van acht toeristen, een ‘lady-guide’ en twee rangers (mannen met geweren) gaan we het Bwindi Impenetrable Forest in. Na een half uurtje lopen komen we bij een fraai resort in het park. De rangers sluipen langs de huisjes van het luxe resort. We vragen ons af waarom ze zo moeilijk lopen, gorilla’s kunnen hier immers niet zijn zo dicht bij de bewoonde wereld. De ladyguide spreekt in lage stem tot ons. “Hier is ons voorbereidingspunt. Neem genoeg water tot je zodat je voor een uur genoeg hebt en laat je tas hier maar staan“. Huh?? We sluipen achter haar aan en twee tellen later zien we moeder en kind gorilla op hun dooie gemakkie hoog in de boom bladeren eten. Het is te bizar voor woorden. We staan even te kijken als we worden gemaand een paar stappen achteruit te doen. De rest van de familie komt voorbij onder leiding van papa silverback. Hij kijkt toe hoe zijn familie ons passeert en het is net of hij even checked of wij geen geintjes uit gaan halen. Als de hele familie is gepasseerd loopt hij achter hen aan en wij weer achter hem. De familie stopt tussen wat bomen en maken het zich gemakkelijk. Het is alsof ze zich klaar maken voor ons bezoek. Vader silverback komt aanlopen en vleit zich neer op zijn buik en lijkt de rest van de tijd diep in gedachten verzonken. De kleintjes rennen achter elkaar aan en proberen elkaar uit de boom te trekken. En dan… “Arjan achter je een gorilla“. De ladyguide ziet het ook en zegt “don’t move it will find its way”. Het is zo; heel rustig loopt de gorilla op nog geen tien centimeter afstand langs Arjan richting de rest van de familie. “Just five more minutes” zegt de gids. Jemig dat een uur zo snel voorbij kan gaan. De laatste foto’s worden geschoten en dan moeten we echt afscheid nemen. Helaas ook dit avontuur is ten einde.