Na de gorilla’s verblijven we nog één nacht aan het meer voor we Uganda verlaten. De grensovergang naar Rwanda gaat weer zeer vlot en vriendelijk. Het landschap veranderd wederom. We dalen wat en het lijkt in Rwanda nog wel weer groener. We rijden langs rijstvelden en theeplantages. In Kigali stoppen we voor de eerste twee nachten. We verblijven op een camping die is opgezet door een slachtoffer van de genocide en zijn Japanse vrouw. De opbrengst van de camping en de bijbehorende gallerie gaan naar de protheseworkshop verbonden aan het geheel.
Overal in Kigali hangen paarse vlaggen en overal zien we herinneringen aan de genocide, die precies zestien jaar geleden plaatsvond. We zijn precies in de herdenkingsweek in Rwanda aangekomen. Overal zijn herdenkingsdiensten, komen mensen bij elkaar om te praten en ligt het openbare leven compleet stil. We bezoeken een aantal herdenkingsmonumenten en musea en het is haast niet te bevatten wat hier zestien jaar geleden gebeurt is en hoe men hier nu zestien jaar later toch nog met elkaar (Hutu’s en Tutsi’s) samenleeft. De Westerse wereld heeft destijds niets gedaan om de genocide te voorkomen of te stoppen. De VN heeft geen steun gestuurd en als gevolg daarvan zijn één miljoen mensen vermoord. Rwanda neemt het de Westerse wereld duidelijk kwalijk en hulporganisaties struikelen bijna over elkaar heen om ’het goed te maken’. Effect daarvan is dat er duizenden NGO, goede doelen en ontwikkelingsclubs aanwezig zijn en dat Rwanda een heel duur land is om in te verblijven. Alle westerse gemakken worden ingevlogen en ook hotels schieten als paddenstoelen uit de grond. Het is lastig een mening te vormen over hetgeen hier gebeurd en gebeurd is. Van de mensen die we op straat zien van onze leeftijd of ouder vragen we ons continue af, wat was de rol van deze persoon zestien jaar geleden. Hutu of Tutsi, dader of slachtoffer?? Er is bijna niemand die niet geraakt is door de genocide. Rwanda is maar een heel klein land en van de toen acht miljoen mensen zijn er een miljoen vermoord. Het is vreemd hier te zijn zeker in deze tijd van herdenking. Het voelt ongepast. Toch is het goed om met eigen ogen te zien wat er is gebeurd.
Na alle ellende gaan we nog een dag naar het Kivu meer en proberen we een dagtocht te regelen naar de Congo. Helaas hebben we dan weer een nieuw visum nodig om Rwanda in te komen en wordt het wel een hele dure aangelegenheid. We relaxen dus een dagje en besluiten daarna Rwanda alweer te verlaten.
Kort maar heftig zullen we maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten