Teken van leven

Vorige week hebben wij met succes de Kilimanjaro beklommen en zijn dus even uit de lucht geweest. We zijn nu op Zanzibar, Tanzania en hopen deze week nog een update te geven over de beleefde avonturen.....

Buyoni, Uganda

Kilometerstand 252.941 (16.407 km gereden)

Na ons avontuur in Masai Mara hebben we Kenia gelaten voor wat het was en zijn westwaarts richting grens gereden naar Uganda. Op deze weg steken we nogmaals de evenaar over, ditmaal netjes gemarkeerd zodat we weten wanneer de foto genomen moet worden. We verblijven nog een nacht in Kenia en gaan dan de grens over. Ook deze grensovergang heeft weer weinig om het lijf. Stempeltjes worden gezet en we kunnen zo Kenia uit. Of toch… de douane beambte vraagt of we roadtax hebben betaald in Moyale. Ha voor die weg, nee hoor wij niet. Oh, bij binnenkomst blijken we te hebben moeten betalen voor de wegen in Kenia. We hebben al een heleboel verhalen gehoord van politie die om roadtax vraagt en dat de hoogte vaan die belasting afhangt van de onderhandelingsvaardigheden. De dag dat wij de duurste politiepost tegenkwamen regende het echter zo hard, dat we geen agent gezien hebben en dus dachten wij gratis van de wegen in Kenia gebruik te hebben gemaakt. Jammer. We weten de beambte te overtuigen dat in Nederland onze auto als bedrijfsvoertuig staat geregistreerd en komen weg met een belasting van slechts $ 20. Niet gek. Uganda in is makkelijk en de mensen bij de grens zijn wederom heel vriendelijk. Na de grensovergang rijden we richting de watervallen van Sipi. Onderweg wordt er weer flink gezwaaid, dat hebben we wel een beetje gemist in Kenia, maar in tegenstelling tot Ethiopië blijft het hier in Uganda voornamelijk bij zwaaien en zien we nauwelijks bedelende handjes. De \groen door alle regen die er is gevallen en valt. We kunnen onze tent nog net voor de grote buien opzetten. 

De hele nacht vragen we ons af of de tent echt wel waterdicht is en of we niet te veel bij de rand staan in het geval van een modderstroom of een blikseminslag. Het komt allemaal goed, geen landverschuivingen en geen blikseminslag, wel naaktslakken die in polonaise over de tent kruipen.

De volgende morgen hebben we weinig zin om op te staan, het ziet er naar uit dat het de hele dag blijft regenen, maar ook hier weer draait iemand om een uur of negen de kraan dicht en verschijnt zelfs de zon. Met een gids verkennen we de watervallen. Ongelooflijk mooi, het wordt een beetje saai verhaal, maar je hebt bijna ogen tekort om al het moois tot je te nemen. De laatste waterval is het meest dramatisch. Dit is de waterval waar wij vanaf de camping, ja vanuit onze tent op uitkijken. Met een enorm geweld komt het water hier naar beneden storten en zelfs tientallen meters van de waterval verwijderd wordt je goed nat. Als we terugzijn bij de camping opent de hemel zich en verschijnt er een waterval vanuit de wolken.

De volgende dag pakken we al onze natte spullen in en rijden richting Mbale, waar we Kiba homes bezoeken. St Kizito Babies home (www.kibahomes.nl). Een weeshuis dat door Nederlanders gesponsord wordt met geld, materialen en ideeën, maar gerund wordt door een drietal nonnen en een aantal verzorgsters.. Helaas zijn wij die dag beide niet op ons best en snotterend lopen we achter de zuster aan die ons een uitgebreide rondleiding geeft door het tehuis. De kinderen hebben net gegeten en een klein handje nog vol met banaan pakt mijn vinger. Loslaten is niet mogelijk en zo loop ik met onze jong gastheer door de eetruimte. Er is veel energie in de vertrekken gestoken, de vertrekken zijn beschilderd met vrolijke kleuren en afbeeldingen. Er is een groot stuk grond naast het weeshuis waar groenten verbouwd worden zodat in het eigen levensonderhoud voorzien kan worden en er lopen wat geiten voor vlees, koeien voor melk en wat kippen voor de eieren in de rondte. Mooie plaats, zeer indrukwekkend, iets wat lang de gedachten bezig houd.

Van Mbale rijden we door naar Jinja. Het is maar een klein stukje rijden naar het plaatsje, waar de Nijl begint. We zijn slechts op doorreis en zien van heet plaatsje en zijn omgeving niet meer dan de bank voor we doorrijden naar Kampala. Hier verblijven we drie nachten op een overland camping en genieten daar vooral van de warme, nee zelfs hete douches. Ook hier regent het flink en het wordt ‘s avonds flink koud. Kampala is een drukke stoffige stad, met niet veel highlights. Alles is er echter verkrijgbaar en dus genieten we van een paar dagen luxe. De laatste dag in Kampala boeken we bij de Uganda Wildlife Authority onze gorilla-toer. Donderdag 8 april is het zover. Vol verwachting klopt ons hart. In de tussentijd rijden we naar Fort Portal in het noordwesten en bezoeken daar onze Belgische vrienden die daar logeren. De camping waar we staan is bij binnenkomst bezaaid met apen. Zwart witte franje apen kijken hoog vanuit de boom wat we aan het doen zijn als we onze, nog natte, tent opzetten en de kleine vervetaapjes komen even een kijkje nemen om te zien of er misschien iets te eten valt te halen. Een mooi voorproefje voor komende Donderdag…..

Life and death in "The Mara"

Ons verblijf in Nairobi hebben we nog een dag uitgebreid om ook nog de remmenblokken en de remschijven te vervangen, maar na een week Nairobi was het dan toch tijd om afscheid te nemen van Jungle Junction. Als herboren gaan we de weg op richting Masai Mara. De camping eigenaar beschreef voor ons de weg als volgt. “Go left, go left go left again and you will be on a good road, a not so good road and after that there is no road so take all detours where you can”. Hij heeft gelijk. Omdat het de laatste dagen en ook onderweg flink regent is het laatste stuk slecht en we nemen waar we kunnen de detours. Op een van deze uitstapjes zien we ineens een raar soort geit. “Hé het is een gazelle” “H en kijk daar, het zijn zebra’s” “en daar, wow, dat zijn giraffes” We zijn gearriveerd in “The Mara“. Spectaculair en met geen laptop te betypen. We blijven bijna een uur staan kijken en moeten dan verder om voor het donker de camping te kunnen halen. We zijn een beetje fout gegaan en dus wordt het een andere camping dan verwacht. Al glibberend en glijdend door de modder als waren wij deelnemers van de Camel Trophy bereiken we de camping net buiten de poorten van Masai Mara. Daar zijn ze erg blij met de regen, want het park heeft de laatste twee jaar nauwelijks een druppel regen gezien.

De volgende morgen staan we op met regen. Het heeft de gehele nacht gehoosd en we zijn niet helemaal zeker of het wel zo leuk is om in dit weer ons eerste wildpark in te gaan. Na het ontbijt stopt het echter met regenen en besluiten we te vertrekken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het spoor van gisteren is door de regen helemaal onbegaanbaar geworden en er heeft gisteren een auto vastgestaan. Er is een andere route die beter zou moeten zijn, maar we hebben toch nog vier man extra nodig om de auto de bagger door te duwen. 

Bij de poort kopen we een kaartje en we rijden moederziel alleen het park in. Het is waanzinnig om met z’n tweetjes door dit park te rijden alleen het idee al. Gewoon met de eigen auto één van Kenia’s bekendste en mooiste parken te mogen bezoeken en dan ook nog bijna het hele park voor je alleen te hebben is helemaal ongelooflijk en door de regen is alles zo groen. 

De eerste olifanten worden al na een half uur rijden gespot.  Majestueus kijkt de dikhuid naar ons over het grasland en hij besluit een kijkje te komen nemen. Een beetje erg imposant en een paar slagjes groter dan de Aziatische Olifant die we tot u toe alleen nog hadden gezien. Even slikken en heel stil blijven zitten. Na een tijdje verliest hij de interesse in ons en loopt weg. Wow….

We rijden de hele morgen door maar een klein stukje van het park en alleen daar al is zoveel te zien. Tig soorten vogels (ooievaars, gekroonde kraanvogels, gieren, buizerds, arenden, struisvogels, enz) en net zoveel gazelles en herten. Dan spotten we de buffels, het tweede vinkje kan worden gezet. Nog drie te gaan en we hebben de big five gezien. Voor de lunch komen we moeder en pup Hyena tegen. De pup loopt al giechelend voor de auto uit en verderop zitten nog een aantal exemplaren zeer relaxed in een plas water op de weg. 

We zien de staartjes van de wrattenzwijnen nog net in het hoge gras verdwijnen als ze weg drentelen, geschrokken van het gebrom van de auto. Onbeschrijfelijk, alsof we op de set van de ‘The Lion King’ zijn terechtgekomen.  

We besluiten even wat te gaan drinken en daarna de andere kant van het park op te gaan op zoek naar nog meer wild. We horen dat er vlakbij een grote groep leeuwen is gezien, maar helaas voor ons blijven ze onvindbaar. ‘s Middags hebben we mindere geluk en zien we vooral grasland. Om toch met wat wilde beesten te eindigen gaan we terug naar de plek waar we de Hyena’s spotte en komen daar de giraffes tegen. Dan is het tijd om het park uit te rijden. Helaas geen big five, maar wel een prachtige en gelukkig ook een droge dag. Van alle kanten hebben we de hele dag grote regenbuien ons zien naderen, maar getroffen zijn we niet, wat een mazzel. 

We zijn al op de terugweg als we opeens drie busjes in de verte in volle vaart achter elkaar zien rijden. We zien ook twee beesten achter elkaar aanrennen, maar kunnen niet onderscheiden wat het zijn. We besluiten te gaan kijken en al gauw blijkt dat er twee leeuwen moeder en kind buffel achterna zitten. Het is net of we National Geographic zitten te kijken in onze auto. Het hele gebeuren vindt nog geen 20 meter van onze auto plaats. 

Het kalf is nog maar net geboren en de moeder probeert uit alle macht haar spruit te verdedigen, maar helaas zijn de twee leeuwen een te sterke tegenpartij voor haar. Na een flink gevecht moet zij haar verlies nemen en loopt snel terug naar de kudde. De leeuw die met haar gevochten heeft is ook een beetje gehavend en treurig kijkt hij ons aan. “Eh misschien moeten we een stukje achteruit rijden of in ieder geval het raam even dichtdoen”. We zijn zo meegezogen door de wildlife docu dat we even vergeten zijn dat we er midden in staan en dat de leeuw nu nog maar een metertje of  vier van onze auto verwijderd is. Hij lijkt echter niet in ons geïnteresseerd. Hij loopt vlak voor de auto langs naar zijn maat die inmiddels al begonnen is met eten. 

Wow wat een afsluiting van de dag. Niet te geloven. We moeten ons haasten om voor zeven uur het park uit te komen en niet terecht te komen in de enorme wolkenbreuk die ons achtervolgt.

Terug bij de camping vertellen we trots onze verhalen aan de campingbaas. Hij zegt:”Ik ben een Masai en ik leef in dit gebied, maar zo’n gevecht tussen leeuw en buffel heb ik de laatste tien jaar niet meer gezien“. het maakt het nog bijzonderder. Dan barst het onweer los, wat een dag, wat een park, wat een mazzel. 

Ethiopie/Nairobi de foto's