Bangkok, we hebben het gehaald

Intussen zijn we eigenlijk alweer in Kanchanaburi en hebben we de kerstdagen aan het strand in Hua Hin doorgebracht, maar Bangkok was ons reisdoel.

Vanuit Jinghong hebben we de boot genomen naar Chiang Saen en nog dezeflde avond door naar Chiang Rai, alwaar ons een ware cultuurshock wachtte. Plotseling waren we twee van de vele westerse toeristen in een backpackersoord. Alles staat daar in het teken van het behagen van westerse toeristen. Dat betekent pizza, bier, banana-pancake, fruitshakes en massage....(haha). Het hele dorp was vergeven van korte broeken, badslippers, iets te dikke buiken (en/of te kleine hemden?) en rode hoofden. Dat was wel even wennen.

Na twee dagen de bus naar Bangkok genomen waar wij van de bus werden gehaald door Danai (broer van Sarika, red). Hoewel we het overal heel erg naar ons zin hebben gehad, is het toch fijn in Thailand te zijn. Het eten is (eerlijk is eerlijk) nog lekkerder en het ruikt en voelt vertrouwd en warm. Een bitterzoet moment op het busstation. We hebben zonder kleerscheuren ons reisdoel gehaald! Dat betekent echter ook dat onze grote reis er bijna op zit. Bijna, want we hebben twee weken vakantie.

Na een paar dagen Bangkok zijn we voor de kerst met de hele familie vertrokken naar Hua Hin. Daar hebben we 2 dagen in een vreselijk luxe resort doorgebracht, cadeautjes aan het zwembad! Vervolgens terug naar Bangkok en door naar Kanchanaburi in het westen van Thailand (Bridge over the river Kwai enzo). Gisteren naar de Tiger Temple geweest (misschien wel eens gezien op National Geographic?). Morgen terug naar Bangkok voor oud-en nieuw en dan naar Krabi voor een weekje welverdiende(?) vakantie.

Alvast een goed uiteinde en de beste wensen voor 2008!

Jinghong

Na een interessante busreis aangekomen in Jinghong. Erg populair in China is het concept van de sleeper-bus, een bus vol met stapelbedjes. Inderdaad bedjes. In de lengterichting van de bus staan drie rijen bedden van circa 1.7 meter opgesteld met een smal gangpad ertussen. De rugleuning is verhoogd zodat je buurman met zijn voeten onder jouw hoofd ligt. Klinkt spannenend he? Tot op heden hebben we deze bussen kunnen vermijden, maar van Dali naar Jinghong hadden we geen andrere keus. Het geheel duurde 15 uur en helaas ontbraken sommige stukken weg geheel, zodat we loskwamen van onze bedden als we door kuilen reden om vervolgens weer in het bed gesmakt te worden. Maar het moet gezegd worden al met al viel het reuze mee en hebben we nog redelijk geslapen. Deels door het feit dat we de achterste bedden hadden. Recht boven de motor en de meeste beweging, maar geen achterburen waardoor onze bedden wel plat waren en je dus niet de hele tijd half zittend in een te klein bed zat/lag.

Overmorgen gaan we per boot over de Mekong naar Thailand. De Mekong is de grens tussen Birma en Laos, maar beide landen laten we respectievelijk links en rechts liggen. De kerst nadert en dan willen we in Bangkok zijn.

Mochten we voor de kerst geen berichten meer plaatsen dan willen we iedereen alvast prettige kerstdagen wensen. Verwacht van ons geen kerstkaart dit jaar.

P.S. In China kunnen we slechts berichten plaatsen op ons blog. We kunnen zelf ons blog niet zien en helaas ook niet de reacties.

P.S. Helaas is de computer in dit internet-cafe zo afgeschermd dat het ons niet lukt foto's te plaatsen.

Chendu, panda's.......

Xi'an en hier de foto's

Xian, het is weer boven nul!

Zijn alweer een week in China. Nu in Xian, midden China. Voor het eerst sinds een paar weken is het weer boven nul. De afgelopen tijd was het bitterkoud. Nee, dit is niet de beste tijd om Centraal Azie/West China te bezoeken. Voordeel is wel dat er geen toeristen zijn. Kamers en zelfs entree prijzen voor half geld, dus we leven een beetje boven onze stand in drie sterren hotels.
Kazachstan was een vreemd land. Door de oliedollars was alles absurd duur, overal dikke terreinwagens en merkkledingwinkels. We zijn er dan ook een beetje doorheen geraced. Wel leuk om gezien te hebben. China was een redelijke cultuurchock. Vanuit Almaty hebben we de trein genomen naar Urumqi, de eerste grote stad in West China (40 uur, waarvan 9 aan de grens). Al bij het verlaten van het treinstation stonden we in een andere wereld, overal stalletjes met eten, drukte op straat en veel vriendelijkere mensen. Tot nu toe weinig meegekregen van alle ranzigheid waar iedereen het over heeft als het over China gaat, zolang je de toiletten buiten beschouwing laat. Morgen naar het terracotta leger.....

Tashkent, nu de foto's.......

Tashkent, daar zijn we weer

Het heeft even geduurd, maar hier weer een bericht uit Centraal-Azie. Zoals verwacht was het niet mogelijk te mailen uit Turkmenistan. Althans niet zonder de gegevens uit je paspoort te registreren en het feit dat al je verrichtingen op het internet werden gelezen. Nu dus in Oezbekistan en dat is een stuk vrijer.

Turkmenistan is echt een bizar land. De vorige president had een beetje grootheidswaanzin. Dat heeft geresulteerd in een hoofdstad, Ashgabat, vol wit marmeren (lelijke) gebouwen, enorme parken daar waar woestijn hoort te zijn en hier en daar (lees: een hele stad vol) gouden standbeelden van zichzelf tot een meter of twaalf hoog. Daarnaast heeft de beste man besloten in een boek de gehele geschiedenis van het land te herschrijven. Een examen over dit boek is verplicht voor ambtenaren en aankomend studenten. Ik dacht dat Ceausescu raar was, maar deze man mocht ook niet klagen. Helaas is er vorig jaar een eind aan zijn leven gekomen.....

Verder veel woestijn, historische resten en midden in de woestijn een enorme brandende gaskrater. Als gevolg van gaswinning door de russen. Spectaculair!

In Oezbekistan een aantal steden gelegen op de historisch zijderoute bezocht Khiva, Bukhara en Samarkant. Steden met een fascinerende geschiedenis.

De foto's zullen even moeten wachten want de man van het internetcafe is er van overtuigd dat onze kaartlezer (nee niet de memorycard) virussen bevat???

Shiraz

Vandaag de dag van praktische zaken: Paketje posten, wasje wassen, enz. Het pakket posten ging niet helemaal flitsend. Eerst stonden we bij het verkeerde postkantoor. We moesten naar het hoofdpostkantoor aan de rand van de stad, daar bleek dat we wel de rij in waren gestuurd, maar dat men eigenlijk ging sluiten. De Duitsers die net het postkantoor verlieten hebben twee-en-een-half uur over het posten van een pakketje gedaan. Alles moet namelijk gechecked worden, zo moest het badeendje (niet van ons!) uit zijn doosje worden gehaald en even beknepen worden (waarschijnlijk om te zien of hij wel echt piep zei en niet iets anders). We zien nu al uit naar morgen als we voor poging twee gaan.

Eergisteren naar de tombe geweest van de belangrijkste dichter van Iran: Hafez (zie foto). Deze 14e eeuwse dichter is nog steeds enorm populair. De Iranier heeft twee dingen in huis: de koran en.....het werk van Hafez. Jan Wolkers, moge hij rusten in vrede, zie ik deze status niet binnen zeven eeuwen bereiken.

Gisteren naar Persepolis geweest, de overblijfselen van een paleisstad gebouwd door koning Darius in 518 BC. Indrukwekkend, zeker omdat het in de verte begon te rommelen. Voor het eerst in vier weken regen, heerlijk na al dat stof.

Overmorgen vliegen we naar onze laatste bestemming in Iran, Mashad. Of we kunnen bloggen in Turkmenistan....? Wellicht dat het een weekje of twee stil wordt.

Yazd

Na drie dagen Esfahan nu bij aan het komen in het rustige Yazd. Esfahan was wellicht het mooiste dat we tot nu toe hebben gezien, Yazd het meest relaxte. Ons hotel is uitgerust met een binnentuin (zie foto), waar liters thee worden verorberd onder de "rook" van de grootste minaretten van het dorp. Dit gaat gepaard met het eten van grote hoeveelheden van de lokale zoetigheid. In Yazd is het qua restaurants gek genoeg beter gesteld dan in het toeristische(re) Esfahan. Etend en lopend gaat de tijd ook hier weer snel. Over een week zit Iran er alweer op.

Oh ja, we kwamen Floortje Dessing nog tegen, die bezig was met de opnamen van Yorin Travel, we weten niet wanneer die uitgezonden wordt.

Esfahan

Dinsdag met de trein (ja het blijft hier leuk om met de trein te reizen) vanuit Kashan naar Esfahan gereisd. In Esfahan al meer dan 150 foto's genomen. Esfahan is de voormalige hoofdstad van Iran en mogelijk de mooiste stad van het land. Gisteren de rondwandeling uit de Lonely Planet getracht te doen, maar we zijn blijven steken bij de Jame Moskee. Te prachtig voor woorden en met het verstrijken van de minuten worden het licht en dus het uitzicht steeds mooier. Dit proberen wij steeds op de digitale gevoelige plaat vast te leggen, maar dat lukt jammer genoeg maar deels.

Ook het Imam Plein is verbazingwekkend mooi en ook hier hebben we al meerdere uren doorgebracht, maar helaas niet alleen om in alle rust foto's te kunnen maken van al het moois. De Iranier is gastvrij en bijzonder nieuwsgierig en iedereen wil dus weten waar je vandaan komt, wat je doet, wat je verdient, of je getrouwd bent en vooral waarom je geen kinderen hebt. Dit is leuk, heel leuk, maar kost een heleboel tijd en wordt nu toch wel wat vermoeiend. Zeker als mensen je willen volgen terwijl je over het plein banjert om een mooie foto te maken om daarna ongevraagd gezellig met je thee te gaan drinken of te gaan eten. Op voorgaande reisbestemmingen hadden dit soort gesprekken een commercieel doel en kon je op grond daarvan het aanbod al dan niet netjes afslaan. In Iran echter zijn de verkooptechnieken niet erg agressief van aard en is het hen echt om het gesprek te doen en zijn wij tot op heden er niet in geslaagd een beleefde manier te vinden om dit te voorkomen dan wel te omzeilen, waarneer we geen trek hebben in thee/kebab met volslagen onbekenden. Suggesties zijn welkom!

Tot slot hier nog weer wat kiekjes en ja, ook op verzoek daar is ie dan ..... de hoofddoek. Oh nee toch niet. De computer weigert nog meer plaatjes te uploaden. Volgende keer dus maar.

Teheran

Vandaag dag drie in Teheran. Na een confortabele reis van drie uur zijn we in de gekte van Teheran aangekomen. Donderdag is het ons nog gelukt wat musea te bezoeken, maar helaas is vanaf vrijdag alles dicht, vanwege het einde van de Ramadan, jammer dan, want er waren zeker nog dingen die we wilden zien. Volgende keer dan maar.

Vanaf gisterenavond mogen we dus wel weer in het openbaar eten en drinken (hoera).

Vanmiddag zullen we met de trein naar Kashan rijden waar we een dag of drie zullen verblijven voordat we dooreizen naar Esfahan.

Hierbij nog wat kiekjes van de reis zover.

Zanjan, hallo Ramadan

Vier dagen geleden na 50 uur in de trein in Iran aangekomen. Vanaf onze aankomst in Iran worden we voortdurend aangesproken door Iraniers die even een praatje willen maken, ons willen helpen onze bestemming te vinden of ons willen uitnodigen een kopje thee na zonsondergang. Het is ongelooflijk hoe aardig, hulpvaardig en gastvrij men hier is. Wij zijn steeds bang dat iedere ontmoeting zal eindigen met de vraag of we geen tapijt willen kopen van een broer, neef of oom, geld willen geven voor een school van zus of zo of een ander verzoek. Hiervan is tot op heden beslist geen sprake, het is bijna eng. Zo aardig als iedereen is, zo maniakaal is het verkeer. Je bent je leven niet zeker, ieder moment kun je geschept worden door een voorbij razende Paykan, een benzineslurpende iraanse variant van de Hillman Hunter uit 1960, die vorig jaar (!) uit productie is genomen. De bijbehorende uitstoot (loodhoudende benzine, geen katalysator) is letterlijk adembenemend.

In Turkije werd door de Moslims niet erg strikt gevast, maar hier wordt slechts achter gesloten deuren in het geheim of reizend met bus, trein of vliegtuig (als reziger mag je namelijk eten, het gaat zover dat mensen daarom liever met de trein dan met het vliegtuig gaan zodat men langer mag eten, drinken en roken) gegeten.

Wat we tot zover gezien hebben???? Daarover berichten we later als we ook wat foto's kunnen uploaden.

Morgen gaan we maar weer met de trein (omdat dat erg comfortabel is) naar Tehran.

Ankara, waar zouden we zıjn zonder de trein

Vanmorgen ın Ankara aangekomen na een nacht ın de treın vanuıt Istanbul. Super-de-luxe daar kan de NS nog wat van leren. Twee persoons coupe, met eıgen wasbak, aırco en echte matrassen.

Hele dag ın Ankara gelopen. Graadje of 28, veel meters gemaakt op zoek naar `het fort`. Uıteındelıjk gevonden. De `rest` van de dag op het treınstatıon doorgebracht om het vervolg van de route door Turkıje te plannen en te boeken.

Mogenochtend vertrekken we, wederom met de treın, naar, jawel, Iran (Tabrız). Dıt keer wat mınder luxe vermoedelıjk. Drıe dagen (en drıe nachten) ın een vıerpersoonscoupe. Hopelıjk met mensen dıe nıet al te fanatıek aan de ramadan meedoen, anders kon het wel eens zwaar worden. Nu gaat het echt begınnen......