Vier dagen geleden na 50 uur in de trein in Iran aangekomen. Vanaf onze aankomst in Iran worden we voortdurend aangesproken door Iraniers die even een praatje willen maken, ons willen helpen onze bestemming te vinden of ons willen uitnodigen een kopje thee na zonsondergang. Het is ongelooflijk hoe aardig, hulpvaardig en gastvrij men hier is. Wij zijn steeds bang dat iedere ontmoeting zal eindigen met de vraag of we geen tapijt willen kopen van een broer, neef of oom, geld willen geven voor een school van zus of zo of een ander verzoek. Hiervan is tot op heden beslist geen sprake, het is bijna eng. Zo aardig als iedereen is, zo maniakaal is het verkeer. Je bent je leven niet zeker, ieder moment kun je geschept worden door een voorbij razende Paykan, een benzineslurpende iraanse variant van de Hillman Hunter uit 1960, die vorig jaar (!) uit productie is genomen. De bijbehorende uitstoot (loodhoudende benzine, geen katalysator) is letterlijk adembenemend.
In Turkije werd door de Moslims niet erg strikt gevast, maar hier wordt slechts achter gesloten deuren in het geheim of reizend met bus, trein of vliegtuig (als reziger mag je namelijk eten, het gaat zover dat mensen daarom liever met de trein dan met het vliegtuig gaan zodat men langer mag eten, drinken en roken) gegeten.
Wat we tot zover gezien hebben???? Daarover berichten we later als we ook wat foto's kunnen uploaden.
Morgen gaan we maar weer met de trein (omdat dat erg comfortabel is) naar Tehran.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten