Nairobi, Kenia

Kilometerstand 250.963 (14.429 gereden)

Na een paar dagen Addis Ababa in Wim’s Holland house is het tijd te vertrekken. Het lijkt of iedereen moeite heeft het Holland House te verlaten. De geplande twee dagen worden er drie (ook omdat voor Kenia toch geen visum aan de grens verkrijgbaar blijkt) en dat is nog kort vergeleken met de rest van de overlanders. Veel nieuwe mensen ontmoet en zeer leuke gesprekken gevoerd. Met het visum van Kenia, twee broden van de German Bakery en weer veel zin om de weg op te gaan vertrekken we richting Lake Langano, waar we laat in de middag aankomen. Een duik in het water is onweerstaanbaar en het water voelt heerlijk fris na een paar uur rijden. Het water is troebel en voelt een beetje vreemd aan. We hebben ons laten vertellen dat dit komt door de grote hoeveelheid sulfiet in het water. Dit sulfiet zorgt er ook voor dat het veilig is om in te zwemmen en als enige meer in Ethiopië is er hier geen gevaar voor Bilharzia. We staan met onze auto aan het meer samen met onze nieuwe reisgenoten uit België, die net zo’n mooie auto hebben als de onze. We besluiten gevieren verder te reizen naar het zuiden Abra Minch. Daar komen we oude bekende tegen en met zijn zessen zien we de volgende dag de eerste nijlpaarden, die heerlijk aan het badderen zijn in het meer. Hier niet zwemmen dus ook omdat het wemelt van de krokodillen. We hopen dat ons bootje niet lek is en dat er genoeg brandstof is om weer terug te keren. Gelukkig is dit beide het geval en veilig bereiken we weer de kant, waar de maraboes op ons wachten. Terug op de camping hebben we bezoek van een groep Bavianen. Ons eerste portie wildlife hebben we binnen. De rit naar de grens is zeer aangenaam. Prachtig landschap en de mensen beginnen weer langzaam te veranderen. Langer smaller en donkerder. De kleding van de dames is een stuk kleuriger en de kinderen zijn meer bezig met zwaaien dan bedelen. In het grensplaatsje Moyale doen we boodschappen en zijn we met z’n vieren een attractie op zich. Tot onze grote verbazing gaat de grensovergang weer van een leien dakje en binnen een uur hebben we aan beide zijden alle formaliteiten afgehandeld. Bij de official die de papieren voor de auto tekent krijgen we onze eerste Keniaanse les Habari Yako! We vinden Kenia direct leuk. Wel even opletten, want men rijdt hier aan de linker kant. Onze eerste nacht in Kenia brengen we door op het politiebureau, of liever gezegd achter het politie bureau. De camping kost een slordige $15 pp en het hotel in het dorp is niet helemaal wat we zoeken. Als we navraag gaan doen bij de politie over de veiligheid op de weg naar het zuiden, schudt de agent zijn hoofd. Waarom nu nog vertrekken. Er zijn weinig auto’s maar wel boeven. Vertrek toch morgenochtend vroeg adviseert hij ons. Als we hem vertellen dat kamperen in het dorp niet echt een optie is krijgen we het aanbod de auto achter het politiebureau te parkeren en daar de nacht door te brengen. Daar treffen we een Nederlands stel dat van zuid naar noord reist en enkele dagen in Nairobi heeft moeten wachten voordat ze de tocht naar het noorden konden maken in verband met de overstromingen als gevolg van de vele regen die de laatste weken is gevallen.

De weg van Moyale naar Isolo is in verschrikkelijke staat. Het gebied stond tot voor kort bekend als erg onveilig. Auto’s werden overvallen en als gevolg van de droogte van de afgelopen tijd woedde er een soort stammenoorlog waarbij men elkaars vee stal en waarbij vele doden zijn gevallen. De droogte is echter voorbij en het is niet langer meer noodzakelijk in konvooi of met een gewapende militair te reizen. De weg is er, mede door de regen, echter niet beter op geworden. De afstand tot Isolo is circa 500 km, twee volle dagen rijden. Afwisselend rijden we over een redelijk berijdbare gravel-weg, een wasbord-piste en stuken ruwe scherpe stenen waar we slechts stapvoets overheen kunnen kruipen. Met name de wasbordpistes zijn pijnlijk voor ons en de auto. De locals adviseren hier met circa 100 km per uur over heen te rijden. De hobbels voel je dan minder omdat je er als het ware overheen zweeft, wat beter zou zijn voor machine en mens, alhoewel dit laatste valt te betwijfelen. Doodeng omdat je dan totaal geen controle meer hebt over de auto. Wij rijden meestal een kilometer of 20 per uur door het landschap dat door de regen groener is dan verwacht. Langs de kant van de weg lopen kleurrijke Samburu, de lokale stam, in traditionele gewaden, compleet met speren.

De nacht brengen we door in Marsabit op een camping van een Zwitser aan de rand van het Samburu National Park. Na aankomst constateren we dat één van de schokdempers het heeft begeven en dat betekent dat wij doorgaan naar Isolo om de schokdemper te vervangen en niet naar Lake Turkana in het westen samen met onze Belgische reisgenoten Joachim en Joke. De volgende dag rijden we door richting Isiolo. We dachten het ergste stuk van de weg wel gehad te hebben, maar dat bleek niet het geval. Grote keien versperren de weg en kunnen slechts uiterst voorzichtig gepasseerd worden, wat daarna volgt is niet veel beter, diepe sporen en nog veel meer wasbord-piste. Ook hebben we hier onze eerste spectaculaire doorwading Nou ja voor ons dan. Het is maar een paar meter, maar er staat een vrachtwagen tot aan zijn assen in de prut. Even diep adem halen en met het advies van de truckchauffeur (die kon het weten) in één keer links erdoorheen.
Bij een politiecheckpoint ongeveer halverwege kijkt de dienstdoende agent in de auto en vraagt ons “Where is your armed sucurity guard, it is full of bandits here, what if they kill you, do you have your own gun?” Niet echt geruststellend en dit in combinatie met het feit dat de weg veel slechter is dan verwacht en dat wij ‘s morgens net iets te laat zijn vetrokken, geeft aanleiding te denken dat we wellicht niet voor het donker in Isiolo zullen aankomen. We voeren de snelheid iets op….

Even verderop staat een jongetje langs de kant van de weg waar wij vriendelijk naar zwaaiden. Net als we hem gepasseerd zijn horen we een harde klap. Hij heeft een steen tegen de ruit van de achterdeur gegooid die verbrijzelt. Het glas wordt nog bijeengehouden door het folie dat aan de binnenzijde is geplakt. Wat te doen uitstappen en proberen de jongen te pakken te krijgen. Maar wat dan? Een paar klappen verkopen? Zoals eerder gezegd: van een kale kip kun je ook niet plukken. Wellicht was het slecht bedoeld om ons te laten stoppen en te laten uitstappen. Gezien de veiligheidssituatie besluiten we maar door te rijden ook om niet nog meer tijd te verliezen.
We hadden gehoord dat het laatste stuk van de weg gloednieuw asfalt is, maar gelukkig is er in verband met de werkzaamheden al circa 50 kilometer voor het asfalt begint een noodweg aangelegd die een stuk beter was dan de oorspronkelijke. Ruim voor het donker bereiken we Isiolo. Daar aangekomen zitten Joachim en Joke al op ons te wachten, de weg naar Lake Turkana was overstroomd en onbegaanbaar.

De volgende mogen inspecteren we de auto’s. De accu van de Landruiser van Joachim en Joke is losgekomen en één van de accupolen bungelt onder de auto. Ongelofelijk dat zelfs zonder stroom deze auto’s blijven rijden (en geluk dat auto niet is uitgebrand als gevolg van kortsluiting). Wij constateren dat naast de kapotte schokdemper en het achterraam drie bladen van een van onze bladveren zijn gebroken. Met behulp van de Nederlandse eigenaren van de lodge waar wij kamperen komen wij in contact met een garage die dit alles voor ons zou kunnen repareren. Goede schokdempers van Zuid Afrikaanse makelij worden besteld in het volgende dorp, de veren zijn beschikbaar en worden direct vervangen. Of het achterraam er is blijft lange tijd onduidelijk. Het vervangen van de bladveren is een tijdrovend karwei omdat alles vastgeroest zit. Dit is klaar wanneer de schokdempers worden bezorgd. De monteur begint deze te plaatsen en uit pure verveling lees ik de verpakking. Made in P.R.C??? Peoples Republic of China. De verkoper is aan het bidden en bij terugkomst vragen we hem geïrriteerd wat er met de Zuid-Afrikaanse (dure) schokdempers is gebeurd. Moeizame ontwijkende antwoorden, druk getelefoneer met de leverancier, wiens schuld het natuurlijk is. Conclusie de echte schokdempers zijn er niet en kunnen pas de volgende dag worden bezorgd en zijn nog duurder dan de prijs die we hebben afgesproken. Bovendien blijkt het achterraam niet leverbaar. Wij hebben er inmiddels genoeg van, de veren zijn gemaakt, weg is vanaf nu asfalt en wij besluiten naar Nairobi te gaan om de auto te laten maken.

Nairobi wordt ook wel Nairobbery genoemd en staat bekend als de gevaarlijkste stad van Afrika. Enigszins paranoia rijden wij met de deuren op slot en de ramen dicht de stad in richting Jungle Junction, een camping in een betere buitenwijk. De volgende dag spenderen we aan het laten vervangen van de schokdempers, hetgeen buitengewoon efficiënt verloopt. Alleen constateren we nog twee gebroken bladen van de achtervering……Eerst door naar de glasboer waar ons achterraam wordt vervangen. Helaas geen achterruitverwarming meer, dat hebben ze hier wat minder vaak nodig dan wij. Vervolgens door naar de veren fabriek. Dit gaat allemaal wat minder makkelijk. We kunnen de bladen bestellen en dan zijn ze er morgen, maar we moeten wel aanbetalen. We besluiten nog maar eens navraag te doen op de camping. De volgende dag naar de volgende verenfabriek, die bijna naast de eerste blijkt te zitten. De achterveren worden gemaakt en de voorveren opnieuw gespannen. Tenslotte laten we ons achterraam nog voorzien van spiegelend folie en is de auto weer zo goed als nieuw.

Nu de auto weer is gemaakt is het tijd voor de toeristische zaken. We bezoeken het olifanten weeshuis en giraffen centrum waar de giraffen uit je hand eten.