Addis Ababa, Ethiopie

Kilometerstand 249.153 (12.619 km gereden)

De grensovergang naar Ethiopië was buitengewoon voorspoedig. Na customs en immigration aan Soedanese zijde werden de formaliteiten aan de Ethiopische kant afgehandeld in een lemen hut. Twee schriften worden van de stapel gepakt, waar flapjes uitsteken met de letters van het alfabet. Beide beambten beginnen er in te bladeren, maar we komen niet voor op de handgeschreven zwarte lijsten (we vermoeden dat dat de inhoud van de schriften is). Een stempel wordt gezet en we kunnen door voor het carnet de passage (het ‘paspoort’ van de auto ten behoeve van de tijdelijke import). Ook dit gaat veel sneller dan verwacht. Met een uur staan we bestempeld en wel in Ethiopië. Een beetje ongelovig rijden we weg richting Gonder. Daar regelen we de volgende dag de verzekering voor de auto bij The Ethiopian Insurance Company. Het dossier van onze Nederlandse voorgangers Baukje en Erik wordt gelicht als voorbeeld. Het duurt even, maar na een kopje thee en wat wachten, kunnen we met een gerust hart de weg op.

In Gonder bezoeken we de kastelen en de Debre Berhan Selassie Kerk met 144 engelen.

De rit naar Debark en de Simien Mountains is lang, langzaam en stoffig, maar na vier uur rijden zijn we weer honderd kilometer verder. Ook de auto heeft het zwaar., hij braakt zwarte rook uit, maar we hopen dat dit te wijten is aan de ijle lucht op 2000 meter en hoger en het gemis van een ‘high altitude compensation device‘(een optie waarvan we nog nooit hadden gehoord, maar waarover wij lazen in het instructieboek van de auto), we bereiken die dag de 3800 meter met de auto. Tot nu toe waren alle doorgaande wegen geasfalteerd, zelfs in Soedan, waar we dat niet hadden verwacht.

Autorijden in Ethiopië is op z’n zachts gezegd uitdagend. De wegen variëren van gloednieuw aangelegd door de Chinezen tot vrijwel niet bestaand. Asfalt, gravel, zand en rots wisselen elkaar in rap tempo af. Met name de echte slechte wegen vergen het uiterste van ons en de auto. Ethiopië is erg bergachtig. En regelmatig klimmen we tot boven de drieduizend meter, hetgeen haarspeldbocht na haarspeldbocht betekent. De rijstijl van de Ethiopiërs is bovendien sterk afwijkend van hetgeen wij gewend zijn.

Met name kinderen rennen luid roepend naar auto’s waar blanke mensen in zitten Ze achtervolgen de auto gedurende enkele tientallen meters. Veelal wordt ‘Faranji’ (blanke, westerling) of ‘You,, you, youuuuuuu’geroepen, hetgeen nog meer kinderen alarmeert die dan vervolgens positie innemen voor de auto. Door velden en dorpen worden we achtervolgt door een echo ’gimme money’of ‘gimme pen’ wat niet alleen door kinderen maar ook door volwassenen wordt geroepen.

Het concept van een weg is bovendien anders dan dat dit bij ons is. Een weg is in het westen een plek waar auto’s rijden. In Ethiopië vervult een weg echter een veel bredere functie. Door het ontbreken van stoepen is de straat, daar waar de wegen door relatief vlak terrein slingeren en er akkers steden en dorpen naast de weg liggen, voornamelijk het domein van de voetganger en het vee. Kinderen spelen op de weg en ouderen ontmoeten elkaar en voeren gesprekken staand of zittend op de weg. Ezels en kamelen bepakt met brandhout, suikerriet en water vullen de straten. Kuddes koeien worden over de weg naar grasland gedreven. Snelheid maken is dus onmogelijk en een gemiddelde snelheid van 25 km/uur is niet ongebruikelijk. Vasthouden aan onze gehaaste mentaliteit en beperkte opvatting van een weg leidt slechts tot frustratie, irritatie en een kleine botsing met de horens van een koe (zonder schade aan koe of auto).

Ook na het verkrijgen van dit inzicht blijft autorijden hier een zowel lichamelijk als psychisch uitputtende bezigheid.

In de Simien Mountains maken de gelada bavianen en de prachtige bergen het allemaal echter meer dan waard. In Debark maken we ons op voor het lange stuk rijden naar Axum, een vroegere hoofdstad van Ethiopië. Ook deze rit weer zonder kleerscheuren doorgekomen en na negen uur schudden over grind, kiezels en keien, smaakt een Pepsi extra lekker. Veel te zien en doen in Axum. De obelisken, de tombes, de Ethiopische versie van de Rosetta-steen en de markt bezoeken we hier. Daarnaast constateren wij dat de plug van het differentieel is losgetrild en er olie uit is gelopen. Gelukkig zit de auto vol met allerhande reservevloeistoffen en hebben we het niet voor niets tienduizend kilometer meegenomen. Minder florissant gaat het met ons dakrek, waar een pootje van afgebroken blijkt te zijn, maar dat ontdekken we pas als we weer onderweg zijn naar de volgende plaats Mekele; ook weer een fraaie tocht van tien uur, maar nu voor het grootste gedeelte over geasfalteerde bergwegen. Gelukkig komen we er op tijd achter om nog even terug te keren naar Axum en daar wordt het pootje vakkundig gelast. In Mekele kost het enige moeite een hotel te vinden, maar vinden wel in tegenstelling tot alle berichten een tweede ATM. De volgende dag krijgen we een staaltje Ethiopische cultuur. We bezoeken de rotskerken van Tigray, die net zo interessant moeten zijn als die in Lalibela, onze volgende bestemming. Als we de auto na wat serieus off-road werk ‘parkeren’ naast een rots, komen er direct twee mannen aanrennen, waarvan een naast de auto gaat zitten en de andere al babbelend met onze gids richting de rotsen hobbelt. Het zal een uurtje wandelen/klimmen zijn, maar eenmaal halverwege krijgen we te horen dat men de priester vandaag niet naar boven heeft zien gaan. We keren om en nog geen half uur nadat we zijn vertrokken zijn we weer terug bij de auto waar de beide mannen hun hand ophouden. De man die mee is gehobbeld negeren we maar even, maar de man die naast onze auto is gaan zitten geven we wat geld voor… laten we zeggen bewezen diensten. Hij neemt hier echter geen genoegen mee en wil meer…. De gids is erg teleurgesteld dat de priester er niet is en neemt ons mee naar een andere kerk, hoog hoog boven op een berg met fantastisch uitzicht. Dit is meer dan waar en even zijn we blij. Hier wordt de tweede poot uitgedraaid door de priester die geen wisselgeld heeft. Tenslotte vraagt de gids om meer geld…..hij had ons tenslotte toch naar de hoger gelegen kerk gebracht. Ach allemaal deel van het spel, maar de schare gillende kindertjes op de weg terug ( give me pen, give me money) maken het er niet echt beter op. We houden maar de meneer van de tourist information in gedachten, verschrikkelijk aardig en druk bezig zijn land op een hele mooie manier te promoten en het meisje van het hotel in Mekele, zij spreekt geen Engels, wij geen Amharic, maar haar begroetende lach maakt het dat we ons thuis voelen.

De volgende dag gaan we door naar Lalibela, wederom een tocht van tien uur. Dit keer echter zeven uur over asfalt (340 km) en drie uur (daarvan met name het eerste half uur) pittig off road gebeuren voor de laatste 60 kilometer. Het uitzicht is en blijft spectaculair en ook de mensen onderweg zijn bij lange na niet allemaal op zoek naar geld of een pen, maar groeten allemaal.

Dan naar Lalibela, hoogtepunt van Ethiopië. In deze plaats bevinden zich elf kerken uit de twaalfde-dertiende eeuw, uitgehouwen uit vulkanische rots. Inmiddels zijn we na al het rijden redelijk moe en besluiten eens een goed hotel te nemen.

Nu zijn we in Addis Ababa aangekomen waar we kamperen in Wim’s Holland House. Nee, we zijn er niet trots op, maar het is niet zo erg als het klinkt. Het is de enige overlander camping hier en ja, er staan erwtensoep, kroketten en bitterballen op de menukaart…….

(de foto's en de layout volgen, maar gezien de slechte verbinding zijn we al blij iets op het blog te kunnen zetten)